Eerst nog de kliffen van Mon en dan naar Duitsland

’s Ochtends vroeg opgestaan, zodat we rond half negen al konden vertrekken naar de parkeerplaats bij het Geocentrum. Hier hadden we nog alle keus en konden onze camper mooi in de schaduw neerzetten. Het was al aardig warm en we zagen dat er veel parkeerruimte beschikbaar was. We wisten nog niet wat we later zouden aanschouwen. Want toen we rond twaalf uur weer bij de camper kwamen was alle beschikbare parkeerruimte bezet met auto’s. Onze keuze om vroeg hier te zijn, was de juiste geweest, want nu konden we mooi in alle rust foto’s en videobeelden maken zonder veel toeristen te zien. We hebben een voetpad met veel hoogteverschillen gekozen die bovenlangs de kliffen liep en uiteindelijk uit kwam bij een trap die bij de vloedlijn eindigde. Aan deze trap die naar beneden ging kwam maar geen einde.

En dan te bedenken dat we, over de keien langs het water, wederom een trap moesten nemen om bij het startpunt uit te komen.

Laura heeft van beide trappen de treden geteld; beide hadden ca. 500 treden. Al met al een hele inspanning, maar het was de moeite dubbel en dwars waard. Toen we weer bij de parkeerplaats bij het Geocentrum (een museum) kwamen, zagen we dat het heel druk was. Op het terras was gelukkig een plaatsje vrij, waar we van de koude koffie met taart hebben genoten. Het was inmiddels al meer dan 25 graden geworden. Op het terras even gesproken met Nederlanders die op de camping Ostsee hebben gestaan en het was hun goed bevallen. Wij nemen dit advies graag aan en vertrekken richting Duitsland.

Eerst nog een deel van de route van gisteren opgepikt door het glooiende Deense landschap. Uiteindelijk de snelweg gepakt richting Rodby voor de overtocht naar Puttgarden. Hier moesten we even wachten op de volgende boot. Rond kwart voor vier reden we weer van de veerboot, nadat we aan boord een heerlijk bord goulashsoep hebben gegeten. Rond kwart over vier waren we al geïnstalleerd op de camping en kon Robert nog even de finish zien van een Touretappe. Laura ging even op het strand kijken. Na haar terugkomst hebben we nog even heerlijk in de zon gezeten. En uiteindelijk de verhalen weer even bijgewerkt op de camping.

Langs de kliffen van het oostelijk deel van Denemarken

De camping Niva heeft ons in alle opzichten positief verrast. Het sanitair was keurig verzorgd en ook de plaats voor de camper was weer eens redelijk horizontaal. We gaan vandaag de Marguerit-route rijden, die ons uiteindelijk bij Stevns-klint zou brengen. Een klein parkeerterreintje was aan het eind van een doodlopende weg gelegen en onze veel te grote camper viel hierbij uit de toon. Een plaatsje was nog net te bemachtigen. We hebben even op een terras gezeten. Koffie met taart en zure room hebben we verorbert. Hier krijg je niet een kopje koffie, maar een hele thermoskan waaruit vier grote koppen koffie konden worden geschonken. Als extra service werd ook nog een gratis parkeerkaart verstrekt. En dat voor een bedrag omgerekend € 11,=.

Laura had last van haar achillespees en zag er dus vanaf om een trap te nemen die vanaf de klif naar beneden liep. Robert heeft dat wel gedaan en mooie foto’s gemaakt.

Om wat tijd de winnen, zijn we via de snelweg naar schiereiland Mon gegaan en naar de camping Mons Klint gereden. Hier kregen we een plek toegewezen die erg schuin was. Toen we eindelijk de camper op een aardig plekje hadden staan, kwam een Deen ons erop wijzen dat we naast Nederlanders stonden die een voortent zouden plaatsen en dat wij dus binnen de marge van drie meter van de Nederlander kwamen te staan. Onze indruk was dat hij het niet prettig vond dat wij naast deze Deen kwamen te staan. We hebben de camper daarom nog wat nog wat verder naar de weg gezet, zodat hij helemaal geen uitzicht meer had. Tot laat op de avond heerlijk genoten van het zonnetje op de extra gecreëerde ruimte tussen ons en de Nederlandse caravan. We hebben de Nederlanders niet gezien en ook de Deen - met zijn op de achtergrond souflerende vrouw - is niet meer uit zijn voortentje geweest. En dat ondanks het feit dat hij nog aan het barbecueën is gegaan. De camper stond overigens - ondanks de levelers - te scheef om een goede nacht door te brengen.

Het leek ons goed om ons toch even te oriënteren of we konden fietsen in de omgeving of dat we beter met de camper naar een parkeerplaats konden rijden. De brochure die we bij de receptie van de camping kregen, bracht geen duidelijkheid aan. Laura had geen zin meer om nog even een fietstochtje te maken over de klif, dus is Robert alleen gegaan. De fietspaden in de omgeving waren niet geschikt voor onze fietsen. Hier moest je een mountainbike met brede banden hebben, want de paden waren dermate slecht dat de snelbinders van de fiets af trilden. Morgen dus met de camper naar de klif die slechts op 2,5 kilometer afstand gelegen was.

Naar Mons Klint via Stevns Klint

Onze schrijver heeft vananavond gekozen om een fietstocht te maken rond de kliffen, waardoor het verhaal van vandaag niet kan worden geschreven. Van uitstel zal geen afstel worden, dat beloven we.

Nu wel naar Denemarken

’s Morgens heerlijk ontbeten op de camping voordat we vertrokken richting Zweden, maar we kozen voor een slingerweg in plaats van de E6. Nog voor de grens was een plasstop nodig op een picknickplaats. Laura ging even een pad op om te ontdekken wat voor natuurschoon achter de bosschages te zien was. Uiteindelijk kwam ze uit op een open plek in het bos met een mooie waterval. Daar hebben we wat foto’s gemaakt en we waren wederom verrast over de mooie natuur in Noorwegen.

Een paar kilometer verder gingen we de grens over naar Zweden. Ook daar was de natuur prachtig, hoe kan het? Vlak voor de we de E6 richting Gotenburg wilden opdraaien, werden we tegen gehouden en zagen we voor ons allerlei hulpverleningsvoertuigen staan. Er was een ongeluk gebeurd met in totaal drie auto’s. We hebben daar een kwartier moeten wachten, maar dat was niet lang genoeg om te analyseren hoe dit ongeval was ontstaan, laat staan wie degene was die het ongeluk heeft veroorzaakt.

Na een paar honderd kilometer en dwars door Gotenburg gereden te zijn, onze kaartlezeres koos hier een zelden voorkomende foutieve route, uiteindelijk toch maar besloten om een camping op te zoeken. Het weer was namelijk prachtig en we dachten dat we hier beter van konden gaan genieten, want de voorspellingen zijn voor morgen namelijk niet al te best. We zochten een camping aan de westkust en vonden een prachtige camping op een locatie aan zee. De receptie maakte een exclusieve indruk en het prijsniveau was ons in ieder geval veel te hoog. Dus de camper op een parkeerplaats gezet en een broodje zalm op de rotsen gegeten bij het strand.

Dan toch maar naar Denemarken, want de verplichte Zweedse campingkaart zorgt voor een groot deel van de kosten op een Zweedse camping. De opstelplaats bij de veer Helsingborg – Helsingor was gelukkig niet druk, dus we konden na een wachttijd van 10 minuten aan boord rijden. Het aantal campings rond Helsingor is gering, dus moesten we eerst nog een half uurtje rijden. Bij deze camping in Hillerod aangekomen werden we keurig te woord gestaan door de echtgenote van de Nederlandse eigenaar. Ze had helaas geen camperplaatsen meer beschikbaar, maar we mochten eventueel op de parkeerplaats staan. Ze was ook bereid een collega te bellen of daar een plaats te reserveren was op zijn camping in Niva. Dat leek ons het beste en we zijn daarom nog een half uur gaan rijden. Rond zeven uur waren we geïnstalleerd. Na het eten zijn we nog even naar een haventje gelopen om nog wat van de omgeving te genieten. Al met al een dag waarin we best veel gezien hebben, maar toch een behoorlijke afstand hebben afgelegd. Hierdoor hebben we voor morgen en de dag daarna wat tijd over.

Naar Denemarken

We zijn in Denemarken aangekomen. Het uitgebreide verhaaltje volgt nog als we weer wat meer tijd hebben. Helaas . . . .nog even wachten dus.

Op naar Zweden of toch niet?

Vanochtend wederom wakker geworden van een zonnetje door het dakvenster. Hebben we al weer geluk! De hele dag een zonnetje en we snappen soms niet dat het weer zo slecht kan zijn in Noorwegen. Over het geheel hebben we tijdens onze vakantie in Noorwegen goed weer gehad. Vandaag willen we Zweden zien te bereiken. Het weer heeft dat echter voorkomen. In Fla hebben we overwogen om een Bjornepark (berenpark) te bezoeken, maar de entreeprijs was erg hoog en op de website werd duidelijk dat het vooral erg in trek was bij kleine kinderen. Toch maar niet gedaan. We hebben vandaag weliswaar vele kilometers afgelegd, maar de tussenstops duurden veel langer. De zon scheen volop en zette ons niet direct er aan toe om weer verder te rijden.

Tijdens zo’n stop op een picknickplaats met een uitzichttoren hoorden we een luid schreeuwende vader, die zijn zoontje van een jaar of twee met een ongecontroleerde rotgang van een helling zag afrennen. Het jongetje viel uiteindelijk een meter of twee vanaf een rots in de diepte op de rotsen en keien. We zagen het gebeuren en schrokken erg. Gelukkig viel het mee, de enige hulp die we konden bieden was het ter beschikking stellen van een schaar voor het afknippen van een pleister. Die hadden ze nodig voor een snee in zijn schouder. Het aanbod om bevroren etenswaren op de bult te doen, werd afgewezen.

Nog voor we ter hoogte van Oslo waren, hebben we besloten de alternatieve route te nemen en gingen ten westen langs Oslo. Ten zuiden van Oslo kwamen we in een tunnel – hellingspercentage van 7% - met daarin een heuse rotonde met vier aftakkingen met in het midden een mooi verlicht kunstwerk. Dat verwacht je zeker niet in een tunnel, die ook nog eens een mooi blauw verlichte binnenkant had.

Uiteindelijk hebben we besloten we een camping op te zoeken in Noorwegen. De eerste camping was dusdanig gesitueerd dat er nauwelijks ruimte tussen de caravans en campers was. Dit was niet de camping die wij zochten. De volgende camping Fredriksten stond in de gids als “goed” gekwalificeerd en, zo bleek later, lag op een berg. We kregen een mooi plekje in de hoek van de camping.

Later op de avond hebben we een leuke wandeling gemaakt en ontdekten we dat er op de top van de berg een fort Fredriksten was gesitueerd. Rond 1690 is hier hard gevochten met de Zweden.

De jaren daarna is het altijd een strategische stelling geweest, waarvan de overblijfselen goed bewaard zijn gebleven en het fort ’s avonds vrij toegankelijk is.

Uit de documentatie blijkt dat dit fort volgens kenners de belangrijkste, grootste en roemrijkste grensvesting is van Noorwegen.

Een mooi uitzicht over de stad Halden richting Zweden was een positieve bijkomstigheid. We zijn net niet in Zweden gekomen, maar we kunnen het in ieder geval wel zien.

Morgen zijn we van plan om vroeg op te staan om naar Denemarken te rijden.

Een dagje braderie

Vanochtend werden we wakker van de regen en dus hebben we lekker uitgeslapen en gewacht tot het droog werd. We zijn gaan douchen en bij het ontbijt begon de zon te schijnen. Dat begon er op te lijken. We vertrokken en onderweg kregen we een probleem met de camper. De rechter lichtbak achter kwam los van de carrosserie. De wind liet de polyester kap wapperen langs de zijkant, maar gelukkig zijn we de kap niet verloren. Dit was het zoveelste probleem dat we hadden met deze camper. Zoals zo vaak blijkt is ducktape de oplossing voor de meeste problemen. Of dat de lamp van de achteruitrijdlichten kapot is gegaan of dat dit al zo was, weten we niet, maar met een reservelamp was dat ook weer verholpen. Na grondige inspectie hebben we de bak weer op de auto weten te bevestigen en toen bleek dat de oorzaak lag bij een vorig schadegeval. Het was net als bij de koelkast al eens eerder gerepareerd geweest, maar dat was nu wederom los gekomen. We hebben de verhuurder op de hoogte gesteld van hetgeen ons was overkomen, maar we kunnen in ieder geval weer verder.

Na een kopje koffie op een parkeerplaats zijn we verder richting Gol gereden. Hier werden we opgeschrikt door een laagvliegende straaljager en toen we het beter bekeken, bleek het een modeljachtvliegtuig te zijn. Er was een braderie in het stadje en we zijn dus maar blijven hangen. Het weer was prachtig en de standjes waren het bezichtigen waard.

Toen het weer veranderde zijn we langs een supermarkt gegaan en daarna hebben we een camping opgezocht. Helaas kwamen we de volgende dag erachter dat we beter een paar kilometer verder hadden kunnen rijden, want onze camping was niet een schone en mooie camping. Ja, soms is het lastig, want de ene keer heb je kilometers verder spijt dat je toch niet de voorbijgereden camping hebt genomen en de andere keer kom je erachter dat het beter was om even verder te rijden. Vandaag hebben we slechts 60 kilometer afgelegd.

Noorwegen op zijn best

Gisteravond was het opeens heel erg koud toen de zon achter de bergen verdween. Laura had het koud en we hebben daarom de kachel maar even uitgeprobeerd. Het was een groot succes en lekker behaaglijk in de camper. Vanochtend werden we gewekt door de zonneschijn door ons dakraam. Dat was heerlijk. Daarom vlug uit de veren en vroeg vertrokken. Helaas was het druk bij het camperservicepunt en daarom zijn we dit keer maar met een halfvolle watertank vertrokken.

We wisten dat er een veerpont op onze route lag. Toen we aan het eind van een lange tunnel tot stilstand kwamen, konden we nog net de aanlegsteiger vanMannheiler zien. Het was een korte tocht over het water naar Fordnes. We hadden gelezen dat er een mooie historische weg langs onze route lag en die werd gelukkig duidelijk aangegeven. Die hebben dus gereden en na een tijdje kwamen we bij een mooie stavkirke bij Borgund.

Na koffie te hebben gedronken en wat foto’s te hebben gemaakt, hebben we een wandelpad genomen die ons uiteindelijk naar een hele oude weg leidde.

De Trollstigen hebben we deze keer niet gezien, maar dit was eigenlijk veel mooier. Een weg die dateert uit 1790 en met de hand gemaakt. Dynamiet was toen nog niet uitgevonden.

Het weer was perfect voor een wandeltochtje dat ons in alle opzichten verrast had.

We hebben onze weg vervolgd richting Gol. De route ging over een hoogvlakte en was weer wonderschoon. Het weer speelde daar natuurlijk een belangrijke rol in. We hebben besloten om vlug een camping op te zoeken om van de zon te kunnen genieten. Gol hebben we dus niet gehaald. Het werd een camping in Hemsedal. Daar hebben we eindelijk onze BBQ kunnen gebruiken en hebben onze spareribs en kipsaté opgegeten.

Het aansteken van de BBQ ging niet vlekkeloos, want een kleine ontploffing deed Robert enorm schrikken, waardoor hij nu geen haar meer op zijn wijsvinger heeft.

Nog een opvallend verschil met het Noorden is dat het 's avonds weer donkerder is. De straatverlichting gaat hier aan en we moeten onze lampen in de camper aandoen.